Πολύς καιρός

Πέρασε ο καιρός ,κρύωσαν τα χέρια,
φταίει άραγε ο πόνος ή μήπως η μιζέρια;
Δεν έμαθα ποτέ μου ,αφού ειχα βολευτεί
Μέσα στην βεβαιότητα για πάντα είχα κρυφτεί
Και τώρα απέναντι μου, ό,τι πιο πολύ σιχαίνομαι
O ίδιος μου ο εαυτός ,νιώθω να καταστρέφομαι
Εγώ ομώς το επέλεξα όσο αλλιώς και αν φαίνεται,
Κι η τελευταία ελπίδα,σιγά σιγά μαραίνεται...

https://www.youtube.com/watch?v=9_uQzEsSA1A

Acedia

Xάθηκαν οι στιγμές μαζί με το φεγγάρι
και μείναν οι κατάρες κάτω απ'το μαξιλάρι
να μου θυμίζουν πως μονάχος χάθηκα
στον πόνο των στιγμών που αναγκάστηκα και τάχθηκα
κράτησα λίγη λογική για να'χω προίκα
λίγα αυτά που έζησα στα τόσα αυτά που είπα
με έφαγαν πριν βάλω καν στις λέξεις μου αλάτι
και φύγαν οι ανάσες χωρίς να 'φήσουν κάτι
κουράστηκαν οι ελπίδες και οι θύμησες αγωνιούσαν
να ανακυκλώσουν και να ξαναπούν τα λιγοστά που ακούσαν.

ΝΥΧΤΑ

Ωραία που είναι όταν νυχτώνει,

και όλα τα σκεπάζει το σκοτάδι

το φως εδώ κοντά να μην ζυγώνει

κρυμμένο της σαπίλας το σημάδι

Και μην σε νοιάζει τώρα πια καθόλου

αν μέσα σου ακόμα νιώθεις άδειος,

ντύσου θεός,μα με ψυχή διαβόλου,

γίνε αμαρτωλός μαζί και άγιος

Όσο για την ντροπή σου μην φοβάσαι,

η μάσκα σου την πήγε παραπέρα,

ούτε εσύ ο ίδιος θα θυμάσαι,

λίγο προτού ο ήλιος δείξει μέρα.

ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Ο ιδρώτας μου καίει
η ψυχή μου όλο τρέμει
κοίτα την πόλη πως παραπαίει
όταν το μυαλό ουτοπίες υφαίνει

Πώς ταξιδεύω με τις κλωστές του ανέμου
κοίτα πλούτο που μου χαρίζει η φαντασία
μες στην αλήθεια ,κόσμου ρημαγμένου,
να ζω του ψέματος την μαγεία.

E(ρωτάς;)

Ήταν τότε που ένιωσα ρίγος,
και αισθάνθηκα λίγος
δίπλα σε σένα.

Ήταν τότε  που ερωτεύτηκα κάποια
με του αγγέλου τα μάτια,
να κοιτάν μεθυσμένα.

Το διαφορετικό φοβίζει.

Φοβόμουν τον Αντώνη,

γιατί ξεπέρναγε πάντα τα όρια,

και εγώ έμενα πολλά μέτρα πίσω.

Φοβόμουν τον Αντώνη,

γιατί ποτέ δεν ήταν σοβαρός.

Μου φαινόταν πιο φυσιολογική,

η γελοία σοβαροφάνεια μου.

Φοβόμουν τον Αντώνη,

γιατί αλήτευε,ταξίδευε και έφευγε

μακριά,από ό,τι δεν του άρεσε.

Και γω,στάσιμη λίμνη

να βρωμάω μιζέρια.

Φοβόμουν τον Αντώνη,

γιατί ήθελε να ζήσει

και γω απλά,

περίμενα βουβά,

να επισημοποιήσουν

πως είμαι ήδη νεκρός.

ARMAGEDDON

Άνθρωποι άλογοι

το αθάνατο σκοτώσαν

κατάληξη ανάλογη

οι γραφές φανερώσαν

Πρώτο αμάρτημα

Άνθρωπος έξυπνος,

έξυπνος μες στη βλακεία του,

είναι ο υπεύθυνος

λάνθανε στην όλη ευφυία του

Έδωσε κράτημα

Άνθρωποι αφοσιωμένοι

στο κακό να πιστεύουν

οι άλλοι γι'αυτούς τελειωμένοι

τον κόσμο σε λίγο θα κυριεύουν

έχουν το πάτημα.

Εγώ το τίποτα.

Πώς να σε αγγίξω

που είσαι το φως

και εγώ είμαι μπροστά σου

έρμαιο τύφλος

Πώς να μην λιώσει

μέσα σου το φεγγάρι

το χρώμα του ήλιου

τα μάτια σου έχουν πάρει

Βουνό σ'ανεβαίνω

με ρίχνεις και σπάω

ποτέ δεν σε φτάνω

μα δεν τα παρατάω

Τ'αρωμά σου να νιώθω

η ζήλεια με πνίγει

στη ψυχή μου η σιώπη

στο σώμα μου ρίγη

Μου χαρίζει η γεύση σου

μονάχα πόνο

γεύση αγάπης

που μετά την σκοτώνω.

Εγώ,εσύ.

Εσύ διχασμένέ μου εαυτέ,
που τόσο πολύ θες να πετάξεις
στον ουρανό ,δυνατά να ουρλιάξεις
κι όμως συμβιβάζεσαι,σε νόμους και τάξεις.

Εσύ που μακριά κοιτάς
κάνεις όνειρα,έχεις ιδέες
θες να φύγεις , χωρίς όρια ,σε θάλασσες νέες
μα που προσκυνάς σε έθνη και σημαίες.

Εσύ που θα σπάσεις τα δεσμά
και όλα θα μοιάζουν απλά και ρόδινα,
και όλα για σένα θα ειναι ανώδυνα
μες στου μυαλού σου την τρέλα ,πάλι κλείνεσαι φρόνιμα.